نگاهبان ستاره ها
اعوذ بالله من الشیطان الرجیم
بسم الله الرحمن الرحیم
امروز : یکشنبه
سفره داران: امیرمؤمنان امام علی و همسر گرامیشان، سرور زنان عالم، حضرت فاطمه زهرا سلام الله علیهما و آله و سلم
* در محضر میزبان:
امیرمؤمنان علی سلام الله علیه در بیان اوصاف حضرت مهدی سلام الله علیه:
«او جوان چارشانه و متوسط القامة، خوش مو و خوش چهره است. موهای او بر روی شانه هایش ریخته و نور چهره اش بر سیاهی مو و محاسن و سرش غلبه دارد. به فدای زاده بهترین کنیزان گردم.»(1)
-- اسوه حسنه --
از آنجایی که طبق آیه شریفه قرآن کریم، وجود مقدّس پیامبر اسلام صلی الله علیه وآله وسلم برای انسانها اُسوه و الگو است - که : « لَقَدْ کَانَ لَکُمْ فِی رَسُولِ اللَّهِ أُسْوَةٌ حَسَنَةٌ »(2) - امام عصر علیه السلام نیز وارث کمالات آن حضرت اند و همه انسانها باید در جهت رسیدن به کمالات، آن حضرت را سرمشق و الگوی خود قرار دهند.
امام هشتم علیه السلام در همین ارتباط در تفسیر آیه : « وَمَنْ أَضَلُّ مِمَّنِ اتَّبَعَ هَوَاهُ بِغَیْرِ هُدیً مِنَ اللَّهِ »(3) می فرماید :
«مَنِ اتَّخَذَ دیْنَهُ هَواهُ بِغَیرِ هُدیً مِنَ أئمّة الْهُدی»(4)
منظور از این آیه کسی است که هدایت از امامان هدایتگر نجوید و هوا و هوس خویش را دین خود داند.
بنابراین کسی که خود را صادقانه پیرو امام زمان علیه السلام میداند، وظیفه دارد در همسو کردن زندگی، همسان نمودن خُلق و خوی، همرنگ ساختن اعمال و رفتار خویش با او بکوشد و خواسته های حضرت را بر تمایلات خود مقدم دارد.
- کسی که امام زمان علیه السلام را زاهد و بی اعتنا به دنیا دانست، دیگر نمیتواند با ادّعای پیروی از او حریصانه به دنبال دنیا باشد و همّت خود را در نیکو پوشیدن و خوب خوردن و لذّات دنیوی خلاصه کند.
- کسی که امام زمان علیه السلام را به اهتمام در دعا و عبادت شناخت، دیگر نمیتواند نسبت به دعا بی تفاوت بوده و در نماز و راز و نیاز با خدا، سستی و کم توجهی روا دارد.
امام زمان علیه السلام، شبها بیدار است ؛ ستاره ها را می شمارد ؛ شب زنده داری می کند و مشغول عبادت و بندگی است.
امام کاظم علیه السلام می فرمایند :
«بِأَبی مَنْ لَیْلَهُ یَرْعَی النُّجومَ ساجداً وراکعاً!»(5)
پدرم فدای کسی که شب هنگام، در حال سجده و رکوع (است و) ستارگان را شبانی میکند!
روشنی بخش دیده ام مهدی / بی تو عالم به چشم من تار است
به صفایت قسم گل نرگس / جز تو هر گل که دیده ام خار است
نرگس مست چشم تو نازم / که سحرها همیشه بیدار است
کسی که امام زمان علیه السلام را به دادگری و عدالت گستری باور داشت دیگر نمی تواند با ادّعای اقتدای به او، بر بندگان خدا ستم کند و نسبت به مظالمی که بر آنها می شود، بی تفاوت بماند.
امام باقر علیه السلام می فرماید :
زمانی که قائم ما، قیام کند، در بین آفریدگان خدا به عدالت رفتار میکند، چه نیکوکار باشند و چه بدکردار.(6)
پیامبر اکرم صلی الله علیه وآله وسلم به کسانی که مقیّد به پیروی از امام عصر علیه السلام هستند چنین مژده فرموده :
«طُوبی لِمَن أدرکَ قائمَ أهلِ بیتی وَهو یأتَمُّ به فی غَیبَتِهِ قَبْلَ قِیامِهِ...».(7)
خوشا به حال آن کس که قائم اهل بیت مرا درک کند در حالی که در زمان غیبت و دوران قبل از قیام او به او تأسّی جوید.
بنابراین کسی که امام را به عنوان الگو و مقتدای خویش انتخاب کرد، خود را در جمیع جهات تابع و پیرو آن حضرت میداند و معتقد است که : «رأیی لَکُمْ تَبَعْ»، رأی من تابع شماست.
جوانی از حضرت آیت الله بهجت رحمة الله علیه تقاضا کرد که : «این حقیر، مشتاق زیارت امام عصر سلام الله علیه می باشم. از حضرتعالی تقاضا دارم که مرا دعا کنید تا به این سعادت نایل شوم.»
آن بزرگوار در پاسخ فرمودند:
«زیاد صلوات اهدای وجود مقدسش نمایید، مقرون با دعای تعجیل فرجش ((اللهم صلی علی محمد و آل محمد و عجل فرجهم)) و زیاد به مسجد جمکران مشرف شوید با ادای نمازهایش.»
نه چنان است که خلقی چشم انتظار ظهور حضرت مهدی سلام الله علیه و عملی گشتن وعده های الهی به دست او باشند ولی او خود بی خبر از این همه اشتیاق، رها از هر دغدغه ای، گوشه آسایشی برای خویش گزیده و نسبت به درد و رنج و شکنج شیعه و یارانش بی تفاوت و بی احساس، روزگار غیبت را سپری سازد!
او علاوه بر آنکه از اوضاع و احوال منتظرانش آگاه است.(7) و در مراعات حال آنان کوتاهی نمی کند و یادشان را از خاطر نمی برد(8)، خود نیز در حالت انتظار به سر می برد.
او چشم انتظار اذن خداست(9)، تا از پرده غیبت بدر آید و خورشید جمال خویش را بی هیچ حجابی به جهانیانِ در ظلمت نشسته بنمایاند.
او چشم انتظار فرمان پروردگار است(10) تا با سلاح عقل و علم و عطوفت ـ و نه با شمشیر فقط ـ همه دلها را مسخّر خویش گرداند و همه سرزمینها را به زیر سلطه دین و عدالت در آورد.
او چشم انتظار آسایش دوستان و موالیان خداست.(11) تا در سایه حکومت توحیدی او از رنج انتظار بیاسایند و از فتنه های دوران غیبت رهایی یابند و با استمداد از علم و عدالت او قلّه های کمال را یکی پس از دیگری در نوردند.
همین چشم انتظاری های امام زمان سلام الله علیه است که نیمه شب ها خواب را از چشمان مبارکش می گیرد و اشک سوزانش را برگونه های مقدّسش جاری می سازد و ناله و ندبه اش را باعث می گردد.
«اللّهمَّ طال الانتظار، و شَمُتَ بنا الفجّار، وصَعُبَ علینا الانتصار.»(12)
«بار خدایا! انتظار طولانی شد و مورد نکوهش کافران قرار گرفتیم و یاری نمودن ما یکدیگر را، مشکل گردید.»
شهادت تحت فرمان امام زمان سلام الله علیه و در میدان نبردی که او فرمانده باشد و در راه نابودی دشمنانش بوقوع بپیوندند، بالاترین آرزوی هر شیعه اهل بیت سلام الله علیه است. این سخن دل را از هم اکنون بر زبان جاری میکنیم:
اللَّهُمَّ اجْعَلْ سِلاحی بِنُصْرَتِهِ مَشْهُوراً... وَاجْعَلْنی مِنَ الْمُسْتَشْهَدینَ بَیْنَ یَدَیْهِ...
خدایا اسلحه مرا برای یاری او بر کشیده فرما، و مرا از آنانکه با خواست خود و بدون اجبار، در پیشگاه او به شهادت میرسند قرار ده، در آن لشکری که اهل آن را در کتابت توصیف کرده ای و فرموده ای: صفی هستند چون بنیادی منسجم در اطاعت تو و پیامبرت و آل او.
ای امام زمان، از خدا بخواه مرا از جمله اولیائت که در پیشگاه تو به شهادت می رسند قرار دهد.
- کلیپ صوتی شنیدنی (صابرخراسانی،محمداصفهانی،بیانات حضرت امام خمینی رحمة الله علیه) «بخوان دعای فرج را دعا اثر دارد...»
فرمت: MP3
زمان: 3 دقیقه و 25 ثانیه
حجم: 1404 کیلوبایت
پی نوشت ها:
1. الغیبة شیخ طوسی،ص281 ـ عقدالدرر،ص41 ــ غالیة المواعظ،ج1،ص77
2. سوره مبارکه احزاب،آیه21
3. سوره مبارکه قصص،آیه50: » و گمراهتر از کسى که بدون هدایتى از سوى خدا از هواهاى نفسانى خود پیروى کند، کیست؟
4. فلاح السائل،ص200
5. منتخب الاثر،ص310
6. بحارالانوار،ج51،ص72
7. «انّا یحیط علمنا بأنبائکم و لا یعزب عنا شیء من إخبارکم». بحارالانوار،ج53،ص175.
8. همان
9. بحارالانوار،ج99،ص102 «خدایا بر مهدی سلام الله علیه درود فرست که قیام کننده به امر تو و نهان شده در میان خلق و منتظران اذن توست (والمنتظر لإذنک)».
10. «اللهم صلی علی ولیک المنتظر أمرک؛ خدایا بر ولیت امام زمان سلام الله علیه که منتظر فرج و آسایش اولیای توست درود فرست» (بحارالانوار،ج91،ص17)
11. خداوندا بر ولیت امام زمان سلام الله علیه که منتظر فرج و آسایش اولیای توست درود فرست (همان)
12. بحارالانوار،ج102،ص103